nuntium

한어Русский языкEnglishFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina

urbanitae "viginti minutes in park" artificium est ad odorem classis discutere ac adiuvare possunt omnes oasem creare ubi libere respirare possunt in spatio arto.

liber "in autumno" perceptio solis, quod solemus sed non consuevimus, innocentiam infantis ostendit primum infantis dentes, simplicem laetitiam mandendo buccam storacis, solius patris. vigilate in longo temporis flumine, calor et spes novam vitam amplectentes, etc. in instanti, inscitia 20-minuta experientia in parco incipit.

this article excerptum est ex "in autumno" et editum est permissu editoris. subtitles ab editore parantur.

01

sol solemus et solem numquam usi sumus

sol ibi cottidie fuit ex quo natus sum, sed numquam vere ad praesentiam eius adhibitus sum, fortasse quia aliud scimus dissimile est.

cum inter rara phaenomena naturalia in mundo vivimus, illi appropinquare non possumus, quia tunc in nihilum perituri sumus; nec speculatoria, satellites vel spatiis aliquid mittere possumus, quia haec etiam in nihilum evanescunt. solem etiam oculis nudis oculis intueri non possumus, qui caecitatem vel obtusam ingerere possumus visionem. aliquando hoc intempestivum et quasi contumeliosum esse sentit: sicut hoc altum in caelo pendet, et omnes et bestiae in terra sumus. videre potest. hoc ingens corpus caeleste ardere, nec videre possumus!

sed id est eros. si directe ad solem inspicimus paucis secundis, retinas nostra parvis punctis nigris, punctis nigris, operietur. id est, tantus super capita nostra sphæra ardentis pendens, quæ non solum omnem lucem et calorem inducit, sed etiam omnis vitæ origo ac fundamentum est, sed simul est inaccessibilis atque inaccessibilis.indifferens ad id quod facit。

movie "sol etiam oritur" (2007)

cum de deo monotheistico veteris testamenti legeretur, difficile est non cogitare de sole. praecipuum necessitudinis notam inter hominem et deum est quod homines directe deum intueri non possunt ac capita demittere debent. imago dei in bibliis ignis est, qui divinum significat et semper solem repraesentat, quia totus ignis in mundo est eius instar. thomas de aquino scripsit deum esse motorem immobilem. eius contemporaneus dantes descripsit divinum flumen lucis;in fine divinae comoediae videnda dei pingitur，imago est circulus in eternum rutilans.si homines religiones non habent, iustae sunt creaturae temere et servi ad res suas.

quamvis ideae realitatis crescant et decrescant, erumpant et evanescant, res ipsa immobilis est, condiciones suae exsistentiae incommutabiles sunt: ​​eoo primum caelum illuminat, tenebrae paulatim ab agris recedunt et, sicut aves implentur, canunt; sol in dorso nubium refulget, ac nubes ex griseo ad roseum se convertunt et deinde ad candidam; simul caelum cinereum et nigrum paulo ante caeruleum fit, ac primus solis radius implet. paradisi ac dies advent.

cum homines ad taedium operas commutantur, umbrae primo breviores et breviores sunt, dein longiores, synthetice cum rhythmo rotationis telluris. sedimus foris sub arbore prandii, aer implebatur strepitu puerorum, stridore ferculorum, et murmur foliorum in aurae. nemo animadvertit solem in tecto hospitii pependit. non erat iam igneus flavus, sed aurantiaca tectus et quiete ardens.

02

humani dentes non aetatem in tempore

cum primum dens apparet, parvus saxum lente e gingivis rubris infantis emergit. primo modo exiguum extremum est, et tunc stat sicut turris alba parva in ore num hoc est?

cibus qui infantes consumunt plerumque lac, sed etiam quidam mashed aliquet et potatoes mashed. tum vero aliquid extrahi debet ex parte liquore, parte molli cibo, in maxillam deferri, et inde in id, quod dentes habet, fundunt. sed quomodo hic processus operatur?

formatio et progressus cutis et caro, nervi et tendines aeque magnum mysterium esse possunt, sed aliud sentiunt. textus humanus mollis et vitalis est plenus, et cellulae inter se apertae sunt et extra mundum ad commutationem rerum materialium. lux, aer et aqua per cellulas et tela fluunt, sive in hominibus et in animalibus, sive in arboribus et in plantis.

documentarium "pulsus temporum terrae 3" (2023)

dentes autem totaliter clauduntur, omnia excluduntsed propius ad mineralia montium, fluminum, lapidum, glarea et arenae.

bene petrae ex lavae solidificatione super decies centena milia annorum ventorum et pluviarum formatae, vel saxa in infinitum tardo processu depositionis formatae, in quo initio materia mollis pressa est ut adamantinas dura fiant, et pueri mei, cum haec scribo, sunt in cubiculis suis cubantes in tenebris, et hi parvae electri instar e faucibus superioribus et inferioribus, inter tria quid interest? nam primores duos, dentes et dentes amissos esse consuetum est, sed ad minimum, adhuc magna cum perturbatione et sollicitudine. dens primum amittens multum est, et sic secundus, et fortasse tertius, sed postquam mens parum dilatata est, et dens in se ipso popellus videtur. nemo serio accipit cum dentes meos solvere incipiunt dum in lecto nocturno dormio, unde quaerendum est ubi sanguis in pulvino meo mane venit, aut cum dentem in pomo mandendo amittam. exedra post meridiem. “ecce tu, tata,” unus ex illis dicere poterat, dentem mihi tradens, quem in manu cepi et ad culinam portavi. quid hac re opus est?

stavi ante scamnum. dens iste parum candidus est, maculas ad radicem atro rubicundo sanguine. dentes abicere fas non est, cum omnes essent eius partis. sed simul eam servare non possum, cur eam servare nequeo? cum senueris, e capsula crepitantium dentium emittere vis, et cuius memineris?

dentes non aetate aut tempore mutantur sicut reliquum corpus. hic dens decem annos natus est. portae armarii sub labello aperui et dentem in purgamenta iactavi, ubi in mollem colum capulus cecidit, in ea adhuc ex nigris coffee locis griseum defluebat. sacculum sacrificio solutum accepi et super in quisquilias proieci ut dens diutius appareret.

03

tips manducatione gummi

gum mandendo plerumque in duas figuras venit, una parva rectangula forma pulvini, altera plana, elongata segmentum. parvae pulvinar informes corticem durum et lubricum habent, ut electrum, quod rigidum sonum a dentibus mordens reddit ampoules medicinae utens.

cum manducationem incipias, proprietates harum duarum diversarum substantiarum cito mutabuntur in primis secundis brevibus, manducatio gummi convertetur in massam polentam, et tunc ruminatio gummi eadem sentiet quam meminimus, quae obdurat. lenis ac chewy. alterum genus manducandi gummi est plana, elongata frustum quod pastam recentem spectat. textura prorsus differt a gummi pulvino. mutationes post manducationem scaenam ampoule praeterire videntur, theatrica ubi sapor explodit, et etiam pulticula praetermittit, et directe ingreditur statum manducationis gummi.

ex prospectu mere physiologico, manducatio cibi sine deglutitione nullum sensum facit.

idem valet pro fumigans, sed in processu fumantis, tabaci emittit substantias exasperatas et addictivas, quod sensum facit cur adulti ei addicti sint.

movie "cras" (2023)

gum mandendo hunc effectum non producit et fortasse proximus est puero pacificatori sugit, ubi reflexum primum technum sugentem reducitur corpus ad credendum cibum hauriendum ac deinde occupat, dans actum sugendi vim intrinsecam. ex hac parte;mandendo gummi evidenter habet infantiles qualitates。

ego ipse multum temporis mandendo gummi sine animadversione usque ad ultimam hebdomadem exegi cum ad parvam piscandi viculum justos chiliometrorum ad visitandum editorem culturae germanum qui hic per aliquot menses singulis annis vivit. sive scribo sive eiectus sum, semper amo gingivam rodere, non unum aut duos pulvillos, sed totum fasciculum ad tempus. cum extra domum ducis veteris collocati ubi degebat, magnum et lentum gummi in ore habui. insonui tintinabulum, et deinde exivit et aperuit mihi januam, et tunc demum agnovi gingivam in ore meo habere. cum circa domum mihi ostendit, habui de manducatione gummi in angulo oris mei abscondere et intendere renitendo stimulum rodere.

domus est pulcherrima, modernistica stilo sine ullis vitiis ornata. alicubi quaerebam ut gummi iactarem sed nihil inveni. post domum ambulans invenimus locum sedendi. fecit mihi poculum capulus et pollice, et alios tres digitos.

de litteris loquebatur et loquebatur de duobus libris quos in praesenti scribebat. hoc momento, gummi mandendo non amplius leviter ad cutem adhaesit, sine lavacro salivae tutelae, manu mea firmiter adhaesit. putabam me abeuntem commovere manum, sic animum adieci.

"numquid alicubi hoc iacere potes?"

tandem loqui volui.

"manducatione gummi?"

quaesivit.

possum tamen revocare vultum et habitum alterius secundi postquam desiit loqui. "gum?" in ictu oculi, gummi mandendo maxime logicum in mundo factum est. ille chartam avulsit et mihi eam tradidit dicens, "est in vasculum prope mensam." artifex, hoc est, auriculas abscidere possem, iurare possem, inebriari possem, etiam heroinae in eius balneo iaculari possem.

quod si medicamento abusus stultus est et puerilis, est etiam magnus, at certe artificum, quorum mentes nunquam conformantur. solum tempus nimium gummi ruminamus, cum sumus septem vel octo annos natus, cum manducata particulam gummi ore aperto friget et os plenum gingivis aspersum est. memini solebam in cibo. gum mandendo frustum eo tempore per plures septimanas durare potuit. post aliquot horas sapor evanescet, sed ipsum gummi non erit.

sed alia nunc. cum saccharum his diebus omnibus cibis non addatur, gustus manducandi gummi post aliquot minutas evanescit, mandendo valde laxam et granum faciens, et textura sericea omnino amittens. est autem una cum mandendo gummi exceptio: laetus fructus gum. utrum in walda vel bergen, stockholmiae vel malmö ubique vixi et scripserim, exacte scio, quibus thesauri fructus gummi varios vendunt. haec mandendo gummi minus ac minus in foro praesto est, me cogens instaurare.

scrinium meum semper cum mandendo gummi, specie griseo, hemisphaerico, cum multis parvis dentulis in eo congestis, sicut cerebrum exile. non possum scribere sine gingiva mandendo, donec lente in grana vertitur et ex ore meo illud expuo. fortunate, ut gummi ruminator, non sum solus in hac re levi.

hoc memini quoties ad oppidum proficiscor. extra magna loca collecta, sidewalks et quadrata semper maculis albis punctata, sicut stellae nocturno caelo passim distribuuntur. in tenebris, sub lumine platearum lumine, hae maculae atro bitumine languide urebant, ut astrifero caelo intuentes.

04

estne fructus, qui de arbore cadit, adhuc in arbore?

castaneae folia nunc delabi coepta sunt, lapis iter in terram delapsa, astris punctatum. salix quoque folia perdiderat, et ad resecandum nimis celeriter crevit. tenuior etiam facta est corona pomi, sed sunt poma adhuc pendentia in arbore, instar laternae rubrae inter nudos ramos pendentes. malum ex arbore hodie comedimus. valde magnum, magis rubeum quam viridis, caro succosa erat.

ambulabam per herbam viridem cum proceris foliis et gustu acido in ore meo, cogitans de saporibus diversorum varietatum pomorum et aetatis illorum saporum. quando haec genera hybridized? saeculo xix? an vicensimo saeculo? mala in mundo sunt quae gustant eadem prorsus quae ante duo milia annorum fecerunt.

laetus sentio cum in meis malis avitis et insuetis odoris paulum inviso. saepe aviae meae cogitamus, et poma in horto suo omnes casus carpere solebamus, interdum totas cistas earum, et ea in cella per aliquot septimanas servabamus. ita, fundamentum sicut mala et pruna olet.

pellicula "domus cider regulae" (1999)

de omnibus plantis et hortis iracunda est. filius, pater meus, hoc interest. sed, cum cogito, sentio ut me non hunc amabam, a me aliena sunt. hoc me valde commodam sentio, quasi novum caput aperui, vitam novam prorsus a praeterito tempore dissimilem, et familia mea.

sentio cotidie, quid momenti sit, omnia nunc praeteritis annis accidere. mea vetus vita est longius a me ac longius. pueritia mea non iam primas est in vita mea, nec iam studeo studiorum meorum ac iuventutis meae. haec omnia semoto facta sunt. possum etiam imaginari quid futurum sit, cum omnia quae nunc fiunt olim ac pueri adoleverunt ac domum reliquerunt.

haec ego transacta ac praeterita vita revolvo annos. cur eam non habui cum colerem? haud scio an iam amisissem. solum praeteritum, quod inter digitos nostros transit, modo res sine lingua et cogitatione, exsistunt. id pretium familiaritatis cum in neque consequat. ibi non scis, non cognoscis donec perdas.

folia aurantiaca in lapidibus inter domos ceciderunt, mollia et levia. cum pluit, saxum obscurat, et cum pluvia arescit, iterum lucet.

05

antonym solitudinis est sensus pertinens

suus 'nice solus est, et ostium claudere nice est et ab aliis ad tempus abesse. sed id semper erat.

puero, soli errori, vitio, molesto saepe. si saepe solus ut parvulus esses, erat quia nemo tecum esse volebat, vel quia nullus erat qui te comitaretur. nihilominus, si nemo circa te est, certe negativa est. bonum est esse in duobus vel tribus, sed non est necessario bonum esse solum.

sed tamen numquam cogitavi qualis esset pater meus, talis homo solus esse. visus est summo creaturae, et omnia quae circa eum sunt videbantur, ut oportet. numquam mihi in mentem venit, ut solitudo eius in errorem aut in errorem incidit, quod miserum illum fecit.

non amicos, modo collegas habet. plurimas noctes solus in cella consumpsit, musicam audiendo vel notat colligendo. ex conversatione et familiaritate mansit, numquam bus assumpsit, numquam ad tonsorem tabernam tonsus accessit, neque liberorum cardinem ad eu ludum sicut alii parentes sumpsit. ego nihil hoc tempore notavi. nonnisi postquam mortuus est et eius descripta reperimus hanc partem vitae illius vidi.

solitudini deditus et de solitudini multa cogitavit. « solos homines semper agnosco », in suo commentario scripsit. « via quam ambulatio est alia ab aliis, quasi nulla sit in eis laetitia vel alacritas, mas vel femina » in commentario: "iquaeris antonyma pro sola. volo invenire verbum aliud quam 'amare', nomen amoris insitum et inadaequate exprimitur. teneritas, tranquillitas animi et cordis, vel sensus? "verum" est "bonum", antonym solitudinis est. cur non cogitat? non intellego. sensus est unus ex multis pulchris affectibus in vita hominis, fortasse pulcherrimus.

pellicula "lineae oblitae" (2017)

sed saepe idem facio quod pater et quasi solus ostio clauso. scio cur me solum esse libet. magnum est esse solum. . aliquantum temporis, totum ita arcte coniungitur ut minus actioni et cogitationi locus sit.

si omnes interationes inter homines sonare possent, compositio foret sicut chorus, et etiam levissimum lumen in oculis sonum admodum sonaret; sciat hoc, ius? forsitan melius quam me intelligat? post omnes, incepit bibere. vocatus potest chorum quietiorem facere, et sonos circumstantium ipso facto cum aliis hominibus obsistere potest.

ita plane res est.

quia pater meus in fine huius commentarii sententiam habet me scribere numquam. "denique", inquit, "quod nunc tam inepte conor exprimere quod semper fui homo solitarius." forsan non audit omnino chorum circa eum, nec scit esse, ne ligatus sit, sed semper adstat, qui omnes observat quod de re quod nescit ligari?

06

infantem tenens est gaudium

infantem tenens in corpore tuo maxima gaudia in vita est, fortasse maxima.

id ad infantes natos pertinet, tam parva ut adulta palma corpusculum suum fere totum contegat. oculi eius vagari videntur, interdum ad ea quae circa se sunt coniuncta, quae homines sentiuntexsistens in hoc mundo fere iusta significat affectionibus circumdatus: corpus infantem calidum, molle ad omnia fere tempora lego, lac tepidum ad ventrem tuum replendum, et mirabilis ille sensus somni, qui paucis horis tibi obvenit.nati existentia est extendere differentias inter se et circumstantomnia calida, intima et mollia. subita gutta in temperie inter infantem et realem intervallum creare potest, sicut strepitus repentinus vel motus inopinatus qui infantes quiritare et clamare possunt.

has petitiones simplices adimplens gaudium est quia vere simplices sunt, tantum commercium, modulum, cantilenam requirunt, et quia intimitas desiderat desiderium, fere ut desiderium, desiderium tuendi, donandi et curandi requirit.

nam me, ut homo adultus, prope corpus meum puerum tenens est sola propinquitas corporis non-sexualis novi. nescio quomodo mulieres afficit, sed differentiam dicere non est certus terroris. haec fortasse causa est, quod homo cum nato proxime vivit, masculine agere debet ut feminae non sonet.

raphaelis « madonna cathedrae » (1514).

omnia mutantur sicut puer evolvitur et ad unum annum accedit, excepto gaudio quod propinquus tibi est tenens. sed numerus cubantem non tam frequens est quam prius, quia hoc tempore requisita prorsus contraria sunt ab ante.

in area reptare incipit, situs specificos explorans: filum hic, calceum eculeum ibi, hic vacuum lautus, etc.; fluctus. oculi eius flexibiles sunt, nonnumquam etiam parum arguti, sed frequentius felices.

multa verba circa infantem reposita sunt et recognita, sed adhuc loqui non possunt, sicut verba in commentariolo typis impressa. eadem ratio eget processui qui incepturus est. primo crura mensae arripit, lente ascendit, deinde stat, et mox, plenus timoris, trepidationis, laetitiae et admirationis, primum gradum capit.

sed si in se ipso intret hunc mundum, et cum satis temporis praeterierit, fortasse tantum decem minuta, vel forte triginta minuta, tunc puer iste ad te redibit, reduc ad adultam, et tolle eum et habebis illum. arcte in armis. cum caput in pectus tuum innitatur et gestus omnino tibi confisus faciat, tunc incomparabilis admirabilis sensus in cor tuum erumpet, quod sibi resisti non potest. quid est illud?

non ista imbecillitas animi est, sed innocentia. quia nostis quantum dolor hic mundus afferat, scis quam multiplex sit hic mundus, et quam difficilis vita futura sit perplexa ambitu sociali. nihil horum est in infante.

this article is excerptum ex

"in autumno".

author: [norway] karl ove knausgaard

publisher: shanghai sanlian bookstore

producentis: utopia

interpres: shen yunlu

publication year: 2023-9