nuntium

한어Русский языкEnglishFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina

hamlet fortasse shakespeare tragoedia maxime classica est. " superesse an non perire, hoc est quaestio." propositiones aeternae reflectunt, quales sunt humana natura, mores et vitae pretium.

harold bloom paene gravissimus criticus litterarius in mundo hodierno est. in sua autobiographia "memoriae reliquiae" utitur tragico charactere viculus proponendi "aliam sui visionem" in operibus shakespeare alia visio frigida et mordax est via ad vitam universalem et ad vitam individualem intelligendam.

the following excerpt is from "memoriam moring" and is published with the permission of the editor.

viculus quaestiones de shakespeare

viculus interrogatione shakespeare

quatenus shakespeare magni momenti protagonistae sui alteritatem vehementius exercent quam plerique in vita reali?omnes saepe abhorremus ab iis quae nobis vel actionibus eveniunt quae plane non sunt intentionis nostrae. postea quaeremus: an hae verae res sint, an hallucinationes? suntne mores qui in aliis vita fiunt?

illae notae in operibus shakespeare, quae contemplationem nostram maxime excitant, ut falstaff, vicus, iago, et cleopatra, sunt etiam eius maximae creationes; ut donum propriae alteritatis his characteribus plus ac potentius evadat. veram altitudinem lear et macbeth, ut alibi diximus, fusius demonstrabo earum contemplationem difficiliorem reddit.viribus intus et extra universum acti, alias visiones de se habebant, cum in aliud essent transformandi.

utrum theatrum globum putemus pro secundo quarto anno 1604-1605 faciendum vel primum folio of 1623, hamlettus fregit continens shakespeare sibi parasse. quae quidem melancholia princeps non omnino in primo originali 1603 quarto. in coemeterio actus v, scene i secundi quarti, cum viculus terribilem fossorem fodiendi sepulchrum custodit, vehementi impetu alienationis sui invenimus;

viculus alius unus; vbi tundebat gladiis et calamis ludit et facundia nunc fas et nefas confundit? cur istum impudens hominem in sordida trulla in caput ferire, nec impetu incusare? premens! hic guido ante mortem suam multam praedium emit, et usus est verbis ut clausulae, vadimonium, vadimonium, duplices cautiones, et indemnitates ad homines terrendos; impetravit. praestare ei non potuit duplicem fideiussorem plus agri, tantumque agrum, quantum duplicatum factum? haec capsula lignea ne factis quidem terrae suae tenere posset, sed nunc ipse pater familias tantum habere potest hanc agellum, huh?

shakespeare saepe in lite versabatur, ita scripta eius saepe advocatos deridebant. sed ut wallace stevens dixit, advocatus hic etiam factus est homo plebeius, duet cum sculpente faciendo. vici cuiusque nostrum mortalitatis gibus crudelitas loquitur. hoc loco ut nunc recito, causidici cranium cum cranio professoris restituo et scrupulum dubitantis viculus sentio.

plures modi sunt quibus shakespeare alienatus est.communis autem modus est ad tempus, quod id quod quis videt, speciem alterius prospiciat.. obscurior via est macbeth, quae illusio est, etiam macbeth ducens ad talem extremam quaestionem interrogandam: "numquid cultrum ante oculos meos excutit?" videre non potest, etiam alios in se divisos.

cum scelestor sceleta in sepulchrum singula effodit, quid ego viculus videt?potius quam dicere mortuos ad nos unum post alium venire, melius est dicere quod vanitas et vanitas omnis vitae proposita per saeculorum saecula.。haec frigida ac mordax alia visio est via ad vitam universalem et ad vitam individualem intelligendam.：

corydon a ... alter osseus est; hic viginti tres annos in terra defossus est.

viculus cuius osseus est?

corydon a furiosa est canis filius?

viculus non possum non divinare.

corydon a insanire hunc puerum percussi! ille semel infudit lagenam vini super caput meum. ossa haec, domine, est yulik, regis fatui.

viculus hic est eum!

corydon a ipsum erat.

viculus videam. (osseum sume) heu miseram yulik! horatio sciebam eum esse jocissimum, hominem valde imaginarium. ille me supinus millies portavit; duo hic labra esse solebant, et nescio quotiens illa osculatus sum. adhuc cavillator nunc es? potestis adhuc salire circum et ridentibus facere? potestis adhuc cantare? adhuc aliquos iocos temere conficis et totum auditorium risum facis? nonne iocum reliquisti ut te derideas? itane dejectus es? nunc vade ad boudoir puellae et dic ei quod rutrum in facie eius aspiciet sic in fine.

viculus est unus ex edulis et turbationibus ludorum quos unquam legi. si umbilicum propheticum fabulae eligerem, alibi eligerem quam hoc cimiterium scaenae, sed ab saeculo duodevicesimo, imago viculus incubans cranii ulrici fuit sicut inter magnas occidentales symbola. spirit. shakespeare hanc electionem approbare poterat. sicut shakespeare scriptor maxime rotundus primas, viculus etiam hanc electionem probant.

haec praeclara scena non modo mores viculus extollit, sed etiam infrigidat nostram effectionem, quam actu quinque aperit, primas hic, summa conscientiae occidentalis, iam pridem a iustitiae semita aberravit. cum cranium "veri patris" tenes, qui te milliens in dorso suo portavit, cum esses iuvenis, et innumeras osculis in absentia patris tui bellicosi et libidinis matris tuae tibi dedit, sentis quod susceptum erat, nisi fastidium et fastidium. . quomodo accedimus ad talem hominem? multi homines hoc modo ad viculus pugnant, sed plerique non, fortasse quia, ut dixit william hazlitt, "hamletti sumus omnes."

praecipuae causticae causticae cum yulik referuntur tamquam "haedus insanus" qui "semel in caput meum lagenam vini effudit". nam gravidiger, yulik vivit adhuc sicut pro nobis est, sed pro viculo, ille quem olim maxime dilexit, iterum mortuus est. item pagus, etiam potentissimi victores historiae, similes sunt;

viculus ... horati, dic mihi aliquid.

horatio quid est, celsitudo tua?

viculus putasne alexandrum hoc sub terra simile videri?

horatio hoc etiam verum est.

viculus an foetorem eundem habet? pu! (dejicit cranium).

horatio foetorem habet celsitudo tua.

viculus quis scit quam vilia in posterum vertamur, horatio! si imaginatione utimur ad speculandum, quis scit alexandri nobile corpus non solum solum in ore dolii vini refertum fuisse?

horatio quod nimis commenticium esset.

viculus imo, minime, rationabiliter suspicari possumus quomodo ad eum locum pervenerit, quin fatum sit; tabem quae facta est in os dolii cervisiae saginatur?

mortuus est caesar, vestrae dignitatis cadaver

fortasse murus fractus limo repletus est;

ah! qualem virum esse solebat?

nunc ego alios a pluvia et vento defendam!

vicus nos provocat ad fingendum cadavera nobilia gulielmi shakespeare, vel me, harold bloom, vel vos, lectores, tandem in lutum redacta et doliis cervisiae referta. fortasse optimus horatii versus est: "id nimis lepidus esset". haec cautio typica est antithesis animi vicani et adiuvat cur horatio viculus tantum amet ut post viculum mortem vivere nolit. vicus tam ridiculus est quam ulickus, alexandri fatum laete speculans post mortem ejus, eumque in eodem fato post caesaris necem speculando adiungimus.

hic alter ego sui formam certissimam invenit, in qua hamlet suam passivam mortem exspectans, suam mortem praenuntiat;

viculus imo nullum omen timendum est; vita vel mors avis fato praedestinata est. si hodie futurum est, cras non erit. si cras non est, hodie erit. cum homo ex mundo e mundo nihil habere possit, annon melius est mane relinquere? sit. (act 5, scene 2)

alia visio sui non potest esse complexior quam hic. utique sunt etiam factores multiplicitatis textualis. in primo folio magis possessiones inculcat quam scientiam. secundus quartus mutatur ad: "quamquam paratus sit aliquando. cum homo nihil habere possit nisi cum e mundo exierit, non expedit mane relinquere? dimitte." go articulus hunc textum informativum citat harold jenkins editum. ut innuit jenkins, hunc locum interpretatus sum, ut cum nemo scit quemquam, refert, cum mundum relinquimus? etsi hoc decoquere potuisti ad communem omnium vitae cognitionem, nam pagus eius verus dolor est impotentia linguae ad exprimendum affectum sine sui et aliorum depravatione et exitio. nietzsche refert in « crepusculum idolorum »:« quod verbis exprimere possumus, id est in cordibus nostris mortuum. est semper contemptus in dicendo ».haec verba cum nietzsche dixit, viculus cogitandus est.

plerique nostrum cum hamlet et nietzsche disputare vellem quia paucas facultates relinquunt locutiones amoris. neminem viculus amat, ne se quidem, tametsi recusabit se amare opheliam, quam puellam insanire et mortem sibi consciscere. sola exceptio est yulik, sed per eum nuper vidimus memoriam amoris mutui, qui quondam princeps parvulus et ioculator patris sui in corde hamlet mortuus est. quod amor inter hamlet (filium neglectum) et patrem (pater theoreticus), quamvis hamlet id esse asserit, dubitat adhuc esse possumus. viculus matrem suam non amat gertrudis. ante mortem, cum mater clamabat "ah, mi viculus", viculus modo frigide respondit: "vale, infelix regina."

praecipuum momentum hamletti extremae egotismi praecedit duellum cum laerte, et hic est unus hamletti momentis praeclarissimis;

viculus ignosce, laerte; offendi te, sed nobilis es, ignosce mihi. hic scit omnis, et audiri debetis, qui dicunt, quomodo insaniam tuli. quicquid fecerim satis ad animum tuum et honorem et iram excitandam, nunc errasse fateor quod commisi in furore meo. num uiculus quid laerti mali faceret? nunquam tale quid pagus. si viculus quid laeserit laertae cum animum suum amisisset, id viculus non fecit, et viculus admittere non potuit. quis igitur fecit? eius insania est. cum ita sit, etiam vicus quoque ad pertulit factioni pertulit, et furor eius est inimicus villulae pauperis. coram omnibus presentibus agnosco me casu vulneratum fratrem meum sagitta per ignorantiam emissa; (act 5, scene 2)

hic locus ex i. folio. primo folio secundo quarto praefero. in ultima vero sententia "fratrem meum accidens" secutus sum "fratrem" in secundo quarto loco "matricis reginae" in primo folio impresso. ut dixi, viculus raro facit quod dicit, sed ironia stat. nimirum hic ambiguitatis culpa est, cum suspicamur ingenium eccentricum , quod , ut prius admiserat , artis fuit . olim diserte declaravit "solum in septentrione et septentrione et occidente insanire", nunc fingit. at quam venustus viculus! sibi et nobis persuasit quod in suo alter ego, polonii necem vidit, et vidit eum opheliam quasi furiosum canem persequentem, eam vere insanientem impellentem, ac tandem ad mortem cogens. non viculus, sed obscurior alter ego, qui mitem opheliam irridet, temere in hostem irruens, quicumque adversarius est, caesim et promiscue interficiens.

viculus conscientia latissima est, et suam evasionem cognoscit; simul, animo suo, etiam alium prorsus alium viculum, tristem tristem, videt. non sibi, non auditoribus suis credidit, aut defensioni non credidit. cum laertes ex monumenti opheliae loco desiluit ut cum viculo obstreperet, id quod emily dickinson "sensitivum fidem et incredulitatem" appellare potuit, efficit.

viculus (incedit) quis potest tam gravem dolorem in corde tenere? cuius flebiles voces sistere in caelo plane possunt admirari? ego sum, viculus, princeps daniae! (demittit in sepulchrum).

laertes animam tuam diabolus assumpsit! (hamlet occupat.)

viculus te orat iniuria. collum meum ne capias, quia etsi non sum iracundus homo, periculosissimum est cum ira mea erumpit. dimitte manus tuas! (act 5, scene 1)

"quis potest tam gravem dolorem in corde tenere? cuius lamenta verba possunt in caelo consistere in confusione planetarum?" non laertes haec praeclare loquitur, sed viculus. "id est mihi, princeps viculus daniae!" post hanc superbam declarationem lectis, discipuli mei et sine exceptione penitus commoti sunt. cum viculus pergit dicere non esse hominem iracundum, verba eius accipiamus cum grano salis, sed etiam intellegimus quod dictum est, "at meus ignis periculosus est" et laertae refertur; etiam pro nobis.

ut valens sui heteroniae, hic pagus iuxta sepulcrum opheliae non solum principem viculus turbat, sed etiam turbat. potestas parodica, quam antehac egenis polonius elaboraverat, nunc toto modo in exaggerato sono incidit, a sublimi ad absurdum, ac tandem deridiculo fructus pertulit;

viculus huh videam quid facias. clamabis? potestis pugnare? ibis in famem percutiens? tu corpus tuum disrumpis? visne magnum dolium aceti bibere? visne crocodilum edere? omnia possum. venisti huc clamare? nonne in sepulcrum eius insilies, ut me in persona humiliares? vivus es cum illa, et sepeliar cum illa; si vis adhuc de montibus ac iugis gloriari, tunc nobis decies iugerum soli struant, donec terra nostra in altum cumulata possit adurari. "ignis sky", faciens in monte osa sublimis tantus factus est quantus tumor in comparatione! heus, si flare potes, egone possum?

tales magnae invectivae ingenii periculosum est in se. viculus omnibus generibus linguae, tam acutis quam infimis, versatur, et haec diatribe perquam humilis est. audax et effrenata, limites transcendens, signum est sensus hamletti. si laertem in gesticularem incusaret, conscius etiam secreti sui, quod ex corde loqueretur, esset meretrix, quae nudam spoliaverat. sed quia haec tam intolerabilis ad sepulchrum obiurgatio est, necesse est nosmet ipsos tenere et diligenter examinare. irrisor perscrutator ac percontator, viculus suggerit se scire minuendae notionis alterius in animo, quod illi significat conscientiam. necessitas omnem sui sanationem transcendendi similis est cum eius transformatione in act v, ubi eius perficiendi virtuosica ratio cedit quod nihilismus summe originalis describi potest;

viculus ... mortuus sum, horatio. vale, regina infelix! spectatores stupefacti et stupefacti stupefacti postquam visis tam inopinatis ac tragicis scenam, si non ob hoc quod comprehensio dei mortis homines ad momentum manere non sinebat, ah! dicam tibi — sed deseram. horatio mortuus sum, sed adhuc in mundo vivis;

prius in villula's vale scaenae, gemebat "esto" (esto), et hic "esto" (esto) ut iterum antiphona apparet. in carmine suo "ice cream imperatoris" wallace stevens astute hanc sententiam perficit: "esto ultimus rerum". vicus phantasma suum dat vitam, ac postremo tributa reddit exsistentiae quae mundum speciei transcendit.

viculus dixit inmemorabilem sententiam ante mortem suam: "cetera silentium est." latissima anima, quae a shakespeare creata est, vitam finivit cum tali sententia, valedicens nobis "obmutescentibus auditoribus, qui hanc scaenam viderunt", et omnia revocans quae in vita significantia sunt. sed etiam mundus nos sumus qui "non contenti sumus horum omnium veritate" nec nihil accipiemus sui deditionis. plerique lectores et visores viculus antihero videre nolunt, positio quae nunc inter criticos academicos modum facta est. quia in omnibus nobis pagus est parum, hanc calumniam non probamus. sed nostra dissensio turbat, interrogans an nobis ipsis vis videndi alios minuatur.

coleridge dicit quod viculus nimium cogitat. semper assentior mirifico cum nietzsche responso: "vicus non nimium putabat, sed nimis altius cogitavit, ut suam viam ad veritatem effingeret".

alter ego viculus tam grandis est, ut ironia, ut interdum difficile est cognoscere. iudicium veterum shakespeare amantium accipio quod hamlet suum suum esse falstaff. is autem est etiam suus iago, etiam suus macbeth.

placet referre lepidam imaginationem olson welles: hamlettus, danorum princeps, in angliam venit et shakespeare scaenam decollationem pauperum partium rosencrantz et guildenstern adiuvat ac tandem dominus johannes falstaff. hoc modo ultimam caedem apud castrum elsinore vitare potuit et rem perpetuam inter matrem gertrudem et claudium patrem suum possibilem evadere, cui non curans. shakespeare non refert quando adulterium inter gertrudem et claudium incepit, sed cum senex vicus polonos in glacie et nive, rege norvegiae sumptu laceravit, gertrudis narravit claudium non posse solatium petere. chubby falstaffian hamlet certe non minus de aliquo hoc curasset.

non dubito quin ego iocaris, sed est spiritus ioculatoris, iulicus, qui bonae potentiae in infantia conlusor hamletti fuit.viculus has facultates infinitas habet, mentem tam vastam congruentem ut omnes alter egos humanas complectatur.

this article is excerptum ex

"memoria cunctatur";

author: [us] harold bloom

publisher: citic press

producentis: dafang

subtitulo: flosculus scriptorum literarum memoirs

original title: in memoria: de luce interiore reprehensionis

interpres: li xiaojun

publication year: 2024-9