Οι Irish Times δημοσίευσαν ένα άρθρο: «Γιατί να μην αφήσουμε την Κίνα να φτιάξει τους σιδηροδρόμους μας;»
2024-08-19
한어Русский языкEnglishFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina
Άρθρο των «Irish Times» στις 17 Αυγούστου, πρωτότυπος τίτλος: Εισάγουμε ηλεκτρονικά προϊόντα και αυτοκίνητα από την Κίνα, γιατί να μην τους αφήσουμε να φτιάξουν τους σιδηροδρόμους μας;Ένα βράδυ στην Κροατία, μίλησα με έναν νεαρό από τη Σερβία. Καθώς κουβεντιάζαμε χαρούμενοι, μου είπε ενθουσιασμένος ότι τα νέα τρένα υψηλής ταχύτητας που συνδέουν τις πόλεις της Σερβίας έχουν συντομεύσει δραματικά τους χρόνους ταξιδιού, επιτρέποντας σε μια ολόκληρη γενιά Σέρβων να μεταβούν από αυτοκίνητα σε οικονομικά οικονομικά μέσα μαζικής μεταφοράς. Το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα στη Σερβία είναι περίπου 10.000 ευρώ και αυτό στην Ιρλανδία είναι περίπου 55.000 ευρώ Είμαστε περισσότερο από πέντε φορές πλουσιότεροι από τους Σέρβους, αλλά δεν έχουμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε σιδηροδρομικό δίκτυο.
Πώς κατασκεύασε η Σερβία εκατοντάδες χιλιόμετρα σιδηροδρόμου υψηλής ταχύτητας με ταχύτητες που ξεπερνούσαν τα 200 χιλιόμετρα την ώρα; Γιατί το αναθέτουν στην Κίνα. Η Κίνα κατασκευάζει νέους σιδηροδρόμους για τη Σερβία που θα συνδέουν τελικά το ελληνικό λιμάνι της Θεσσαλονίκης με την ουγγρική πρωτεύουσα Βουδαπέστη, τη Σερβία και την κεντρική Ευρώπη. Οι σιδηροδρομικές γραμμές στη Σερβία ολοκληρώθηκαν και τέθηκαν σε λειτουργία μέσα σε λίγα μόλις χρόνια μετά την έναρξη της κατασκευής, κάτι που είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό αν ληφθεί υπόψη η πανδημία στο μεταξύ. Αυτοί οι σιδηρόδρομοι είναι επίσης από τους φθηνότερους για κατασκευή στον κόσμο.
Το Υπουργείο Μεταφορών της Ιρλανδίας δημοσίευσε το τελικό προσχέδιο της «Στρατηγικής Επισκόπησης Σιδηροδρόμων σε όλο το νησί» στα τέλη Ιουλίου, παρέχοντας στη χώρα ένα λαμπρό όραμα για την ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου, με στόχο «να αναζωογονήσει σημαντικά και να επεκτείνει σημαντικά το σύστημα μέχρι το 2050». Σκεφτείτε το χρονοδιάγραμμα: 2050. Αυτό έγινε περισσότερο από 20 χρόνια αργότερα. Το εκτιμώμενο κόστος είναι 37 δισεκατομμύρια ευρώ. Οι Σέρβοι ξόδεψαν λίγο περισσότερα από 2 δισεκατομμύρια ευρώ για να χτίσουν το σιδηροδρομικό τους δίκτυο, το οποίο όχι μόνο συνδέει τις κύριες πόλεις τους το Βελιγράδι, το Νόβι Σαντ και τη Σουμπότιτσα, αλλά οδηγεί επίσης στην ουγγρική πρωτεύουσα Βουδαπέστη.
Προφανώς υπάρχουν διαφορές στο πεδίο εφαρμογής των δύο σιδηροδρομικών σχεδίων, αλλά η εμπειρία της Σερβίας θέτει το ερώτημα: γιατί δεν αφήνουμε την Κίνα να κατασκευάσει το σιδηροδρομικό σύστημα της Ιρλανδίας; Αγοράζουμε οτιδήποτε άλλο από την Κίνα - αυτοκίνητα, ηλεκτρονικά και σχεδόν όλα όσα χρησιμοποιούμε καθημερινά, οπότε γιατί να μην τρένα; Εάν η Κίνα θέλει οι εργάτες της να κατασκευάσουν τους σιδηροδρόμους, γιατί όχι;
Δεδομένου ότι το κλειδί για τις δημόσιες συμβάσεις πρέπει να είναι η παροχή στους πολίτες έργων που έχουν την καλύτερη σχέση τιμής απόδοσης και παραδίδονται στην ώρα τους, δεν θα έπρεπε να εξετάζουμε τις επιλογές; Μας λένε ότι όχι μόνο η Σερβία, αλλά δύο χώρες της ΕΕ, η Ουγγαρία και η Ελλάδα, έχουν επίσης συνεργαστεί με την Κίνα, επομένως η χρήση τεχνολογίας και τεχνογνωσίας εκτός ΕΕ δεν είναι χωρίς προηγούμενο.
Το μεγαλύτερο πολιτικό εμπόδιο για να συνεργαστεί η Ιρλανδία με την Κίνα είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες και, πιο συγκεκριμένα, ο αντίκτυπος στην εικόνα της Ιρλανδίας στην Ουάσιγκτον. Στο Δουβλίνο λαμβάνεται υπόψη ο κίνδυνος τα κινεζικά τρένα να κρατήσουν τα χρήματα των ΗΠΑ μακριά από την Ιρλανδία. Αυτή η ανησυχία δεν είναι παράλογη. Αλλά αν δεν αξιοποιήσουμε την κινεζική τεχνολογία και τεχνογνωσία για να λύσουμε γρήγορα τα προβλήματα υποδομής μας, οι Αμερικανοί μπορεί επίσης να μείνουν μακριά από μια πληθωριστική και δαπανηρή Ιρλανδία που δεν μπορεί να παρέχει πρώτης τάξεως υποδομή μεταφορών για το πρώτης τάξεως εργατικό τους δυναμικό. Αυτή είναι μια ερώτηση που αξίζει να σταθμιστεί προσεκτικά.
Είναι ένα win-win για την Ιρλανδία: η χρήση φόρων που καταβάλλονται από αμερικανικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Ιρλανδία για την πληρωμή της κινεζικής ιρλανδικής υποδομής θα ωφελήσει τους Ιρλανδούς πολίτες για δεκαετίες. Αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί μια μορφή «πονουργίας της πρωτοπορίας», αλλά θα μπορούσε πιο σωστά να ονομαστεί «καλύτερη λήψη αποφάσεων από ένα μικρό αδέσμευτο εμπορικό έθνος». Αυτό αξίζει να εξεταστεί, διότι ο αποκλεισμός του στρατηγικού εμπορίου με την Κίνα θα ήταν σαν να αποκλείεται το εμπόριο με τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1890 απλώς από φόβο μήπως προσβάλει τη Βρετανία.
Η ιρλανδική κυβέρνηση έχει φτωχό ιστορικό υλοποίησης έργων υποδομής μεγάλης κλίμακας, σε μια εποχή που η παροχή αυτών των εγκαταστάσεων μπορεί να θεωρηθεί βασική δυνατότητα, ζωτικής σημασίας για την κάλυψη των αναγκών ενός αυξανόμενου πληθυσμού. Όσο δύσκολο κι αν είναι να παραδεχτείς, τώρα είναι η ώρα να παραδώσεις τα κλειδιά σε έναν αποδεδειγμένο πάροχο για να παραδώσει έργα στην ώρα τους και πέρα από τον προϋπολογισμό. (Συγγραφέας David McWilliams, μετάφραση Wang Huicong)
