νέα

한어Русский языкEnglishFrançaisIndonesianSanskrit日本語DeutschPortuguêsΕλληνικάespañolItalianoSuomalainenLatina

Ο ορισμός του αρχαίου Έλληνα μισθοφόρου δεν μπορεί απλά να συγχέεται με τον σύγχρονο μισθοφόρο. Οι μισθοφόροι είναι στρατιώτες με επαγγελματικά προσόντα που τελικά αντικατέστησαν τους επαγγελματίες στρατιώτες στον αρχαίο κόσμο, θα μπορούσαν επίσης να συμμετάσχουν σε μάχες στα μητρικά τους κράτη ως πολίτες Τα άτομα αφού τελειώσουν οι στρατιωτικές δραστηριότητες, δεν είναι πια μισθοφόροι, όπως ο ελληνικός μισθοφόρος στρατός του Ξενοφώντα, αφού πεθάνει ο εργοδότης, δεν είναι τόσο μισθοφόροι, όσο πλιάτσικοι πολλοί μισθοφόροι στον αρχαίο ελληνικό κόσμο έπαιρναν ανταμοιβές από τη λεηλασία και δεν ήταν ληστές με την απλή έννοια, γιατί τα λάφυρα που λεηλάτησαν τα μοίραζαν οι εργοδότες ή οι στρατηγοί τους ανάλογα με το στρατιωτικό τους βαθμό.

Ως εκ τούτου, οι μισθοφόροι στην αρχαία Ελλάδα αναφέρονται σε άτομα που απασχολούνται από ορισμένες πόλεις-κράτη, μονάρχες ή άτομα. Μια ομάδα στρατιωτών που χρησιμοποιεί μέσα για να πληρωθεί. Η ανάπτυξη των μισθοφόρων στην αρχαία Ελλάδα πέρασε χονδρικά από τα ακόλουθα στάδια:

1. Η περίοδος εμφάνισης και ανάπτυξης των Ελλήνων μισθοφόρων (8ος αι. π.Χ. έως 6ος αι. π.Χ.)

Οι Έλληνες μισθοφόροι υπηρέτησαν για πρώτη φορά υπό ορισμένους ηγεμόνες στην Ανατολή Για παράδειγμα, οι πρώτοι Έλληνες μισθοφόροι που εμφανίστηκαν σε έγγραφα ήταν οι Ίωνες που υπηρέτησαν τον Φαραώ της Αιγύπτου περίπου το 664 π.Χ.

Περίπου στα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ., διάφορες πόλεις-κράτη στην αρχαία Ελλάδα αντιμετώπιζαν την παρακμή της βασιλικής εξουσίας. Οι τύραννοι ήταν οι πρώτοι Έλληνες εργοδότες μισθοφόρων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν μισθοφόρους ως σωματοφύλακες ή σωματοφύλακες για να εδραιώσουν και να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. Στα αρχεία του Διόδωρου, οι πρώτοι τύραννοι στη Σικελία, όπως η οικογένεια Gron των Συρακουσών, είχαν αρχεία για την πρόσληψη ξένων. Αυτοί οι άνθρωποι περιπλανήθηκαν συνήθως στη Σικελία αναζητώντας ένα μέρος για να ζήσουν και οι Σικελοί τύραννοι τους έδιναν γη και υπηκοότητα στην πόλη-κράτος ως μισθό.

2. Η βραχυπρόθεσμη περίοδος απόθεσης των Ελλήνων μισθοφόρων (από τον 6ο αιώνα π.Χ. έως τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ.)

Μέχρι το 460 π.Χ., οι περισσότερες τυραννίες στον ελληνικό κόσμο είχαν εξαφανιστεί, με αποτέλεσμα μια σύντομη περίοδο μισθοφορικής μοναξιάς. Από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. έως τα μέσα του 5ου αιώνα π.Χ., δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου αρχεία μισθοφόρων στην περιοχή του Αιγαίου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι μισθοφόροι έχουν εξαφανιστεί στην ηπειρωτική Ελλάδα. Κατά την άνοδο της Αθηναϊκής Αυτοκρατορίας από το 478 π.Χ. έως το 404 π.Χ., υπήρχε μεγάλος αριθμός μισθωτών ναυτικών στους στόλους των πόλεων-κρατών κατά μήκος του Αιγαίου Πελάγους, πολίτες και ξένοι, είτε από την πόλη-κράτος είτε από τους συμμάχους της τακτικές πληρωμές σε μετρητά.

Όταν ο Περικλής αντιμετώπισε την απειλή της Κορίνθου να προσελκύσει ξένους μισθωτούς ναύτες από την Αθήνα με υψηλούς μισθούς το 432 π.Χ., σκέφτηκε ότι «αυτό είναι πολύ σοβαρό θέμα» αφενός, και αφετέρου επεσήμανε ότι οι ναύτες και οι τιμονιέρης του στόλου της Αθήνας εκείνη την εποχή «Περισσότερο από όλους τους τιμονιέρηδες και τους ναυτικούς σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα μαζί».

Συνοψίζοντας, η ελληνική ηπειρωτική χώρα ήταν γενικά σε σταθερή κατάσταση κατά την περίοδο αυτή, επομένως η ζήτηση για μισθοφόρους ήταν περιορισμένη και η ανάπτυξή της σε χαμηλή κατάσταση.

3. Η μακροχρόνια ραγδαία ανάπτυξη των Ελλήνων μισθοφόρων (431 π.Χ. έως 401 π.Χ.)

Το ξέσπασμα του Πελοποννησιακού Πολέμου έφερε τη δεύτερη αναπτυξιακή περίοδο των μισθοφόρων, σημαντικό χαρακτηριστικό της οποίας ήταν ο ολοένα και σημαντικότερος ρόλος του μισθοφόρου πεζικού στον πόλεμο. Μάλιστα στον ελληνοπερσικό πόλεμο το μισθοφόρο πεζικό δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου και οι δύο μεγάλες στρατιωτικές ομάδες είχαν μισθοφόρους ως βοηθητικές δυνάμεις στους στρατούς τους και συμμετείχαν σε συχνούς πολέμους.

Οι υπηρεσίες μισθοφόρων την περίοδο αυτή δεν περιορίζονταν στην ηπειρωτική Ελλάδα. Ο Περσικός στρατός αρχικά δεν απασχολούσε Έλληνες ή άτομα από άλλες εθνότητες ως στρατιώτες Μέχρι το τέλος του 5ου αιώνα π.Χ., πολλά έμμεσα στοιχεία έδειχναν ότι οι Έλληνες, ειδικά οι Πελοποννήσιοι, ήταν ολοένα και περισσότερο παρόντες στη δυτική περιοχή των Περσών. Αυτοκρατορία Υπηρετώντας τον Πέρση κυβερνήτη, οι Πέρσες εκείνη την εποχή προσέλαβαν κυρίως Έλληνες ως φρουρούς ή φρουρούς.

Παρά την έλλειψη άμεσων στοιχείων, ο αριθμός των Ελλήνων μισθοφόρων που υπηρετούσαν στο εξωτερικό τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν πρέπει να υποτιμηθεί.

4. Η ακμή των Ελλήνων μισθοφόρων (401 π.Χ. έως 322 π.Χ.)

Τον 4ο αιώνα π.Χ., άρχισαν να εμφανίζονται πιο διαφοροποιημένα επαγγελματικά όπλα στον πόλεμο, εκτός από το βαρύ πεζικό που κυριαρχούσε στον πόλεμο, άλλα όπως τοξότες, σφενδονιστές και ελαφρύ πεζικό αντιπροσωπεύονταν από σφαιρίδια. Τα χρόνια πολέμου και η ζήτηση για νέα όπλα έχουν ανοίξει νέους διαύλους απασχόλησης για μισθοφόρους. Επομένως, αυτή η περίοδος είναι γνωστή και ως περίοδος εκρηκτικής ανάπτυξης των Ελλήνων μισθοφόρων.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι μισθοφόροι πέρασαν από βοηθητικούς στρατιώτες στην κύρια δύναμη του στρατού.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ξαναμοίρασε τη δύναμη του Αιγαίου και οι μισθοφόροι απέκτησαν επίσης περισσότερες ευκαιρίες απασχόλησης. Ο Κύρος ο νεότερος και ο στρατός των δέκα χιλιάδων Ελλήνων μισθοφόρων είναι το καλύτερο παράδειγμα. Ο Διονύσιος Α', ο τύραννος των Συρακουσών, χρησιμοποίησε μεγάλο αριθμό μισθοφόρων στις μάχες του κατά των Καρχηδονίων και το ίδιο έκαναν και οι Καρχηδόνιοι.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, κράτη όπως η Σπάρτη και η Αθήνα άρχισαν επίσης να χρησιμοποιούν μισθοφόρους σε μάχες σε μεγάλη κλίμακα Με την άνοδο της Μακεδονίας, οι μισθοφόροι είχαν την ευκαιρία για επαναπρόσληψη.

Ο Φίλιππος Β' είχε επαρκείς πόρους για να πληρώσει τους μισθούς των Μακεδόνων στρατιωτών και να προσλάβει στρατιώτες από άλλα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας κατά τη διαδικασία, προσλήφθηκε μεγάλος αριθμός Ελλήνων μισθοφόρων και ο αντίπαλός του, η Περσική Αυτοκρατορία, προσέλαβε επίσης περισσότερους από 50.000 Έλληνες για να του αντιταχθούν.

Ο Λαμεϊκός πόλεμος που ακολούθησε τον θάνατο του Αλεξάνδρου ήταν ένας πόλεμος στον οποίο η Αθήνα ένωσε τους συμμάχους της για να αντισταθεί στην κυριαρχία της Μακεδονίας. Ήταν μια σημαντική καμπή στην ελληνική ιστορία, ειδικά στην ιστορία της Αθήνας. Μετά τον Λαμιακό πόλεμο, η Αθήνα έχασε την ανεξάρτητη ισχύ της και οι διεθνείς σχέσεις της ελληνικής χερσονήσου άλλαξαν επίσης Οι Μακεδόνες έγιναν οι ηγέτες εκείνης της εποχής. Ταυτόχρονα, μέχρι το τέλος του πολέμου, τα όρια μεταξύ μισθοφόρων και στρατιωτών πολιτών είχαν γίνει ασαφή και οι επαγγελματίες στρατιώτες είχαν γίνει πιο συνηθισμένοι. Ο Πάρκερ πιστεύει ότι αυτό αναμφίβολα κάνει τη μελέτη των μισθοφόρων πιο δύσκολη, επειδή «από τη στιγμή που οι στρατιώτες γίνουν επαγγελματίες, οι ίδιοι οι κυβερνώντες τείνουν να είναι τεμπέληδες στο να ξεχωρίζουν τους μισθοφόρους από τους άλλους στρατιώτες.